Φιλοσοφία και Λογοτεχνία - Ροή ειδήσεων

Ο πικραμένος Φιλοκτήτης καταλαμβάνεται από ξέφρενη χαρά, όταν ξαναβλέπει ανθρώπους, ακούει ελληνικούς φθόγγους και πληροφορείται από τον νέο που βρίσκεται απέναντί του και το χορό των ναυτών ότι θα του δώσουν την ευκαιρία να επιστρέψει στην πατρίδα του. Με τη μεγάλη και περήφανη καρδιά του, ο Φιλοκτήτης ξανοίγεται με συγκινητική εμπιστοσύνη στον Νεοπτόλεμο και του προσφέρει το τόξο του, που του επιτρέπει να ζει πάνω στο έρημο νησί.

Λίγο πριν από την αναχώρηση ο Νεοπτόλεμος βλέπει τον Φιλοκτήτη στο ακρότατο σημείο της δυστυχίας του, με τις λυπητερές απόπειρές του να κρύψει τους πόνους του, το άγριο ξέσπασμά του και τη βύθισή του σε ένα λυτρωτικό ύπνο.

Συμμερίζεται τον πόνο του αρρώστου, συμπάσχει στο δράμα του και αποφασίζει να επανορθώσει για την απάτη: ομολογεί το ψέμα του και δίνει πίσω στον Φιλοκτήτη το τόξο του, παρά τις φοβέρες του Οδυσσέα.

Όμως, δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό. Όταν ο δύσπιστος πλέον Φιλοκτήτης αρνείται πεισματικά να συνοδεύσει με το καλό στην Τροία τους δύο πολεμιστές, ο Νεοπτόλεμος τού υπόσχεται να τον οδηγήσει πίσω στην πατρίδα του. Την ελκυστική δόξα μπροστά στην Τροία δεν τη λογαριάζει πια, και την απειλητική εκδίκηση των Ελλήνων είναι αποφασισμένος να την υπομείνει.

Έτσι, οι δύο άνδρες κατευθύνονται προς το πλοίο, με τον Φιλοκτήτη να βαδίζει ασταθώς ακουμπώντας στον Νεοπτόλεμο. Τότε εμφανίζεται μπροστά τους ο Ηρακλής, ο οποίος, ως ένας ιδιότυπος «από μηχανής θεός», πείθει τον Φιλοκτήτη να ακολουθήσει τους δύο πολεμιστές στην Τροία.

Το μήνυμα του Φιλοκτήτη θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ακόλουθη φράση του Πινδάρου: «Το φυσικό τους δεν το αλλάζουν ούτε η κόκκινη αλεπού ούτε το βροντερό λιοντάρι». Ο Νεοπτόλεμος περιπίπτει σε μια τραγική κατάσταση, διότι παραβιάζει τη φύση του υπακούοντας στον Οδυσσέα και αναλαμβάνει μια αποστολή που θα ήταν σε θέση να τη φέρει σε πέρας μόνον εφόσον κατέστρεφε την εσώτερη αξία του, την κληρονομική ευγένειά του. Η ομολογία του ιδίου επί του προκειμένου είναι χαρακτηριστική: «Όλα είναι δύσκολα όταν κανείς αφήνει το φυσικό του και κάνει ό,τι δεν του ταιριάζει».

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Α’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Β’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Γ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Δ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Ε’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΣΤ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Ζ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Η’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Θ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Ι’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΑ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΒ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΓ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΔ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΕ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΖ’)
Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΗ’)

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Δείτε περισσότερα "Φιλοσοφία και Λογοτεχνία": https://eduadvisor.gr/index.php/arthra/taxidia