Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Όταν ψάχναμε για δημοτικό για την κόρη μας, είχαμε δει τα περισσότερα σχολεία των Νοτίων Προαστίων, και είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι θα καταλήξουμε σε ένα από τα κλασικά, γνωστά σχολεία που ειλικρινά δεν μας έπειθαν – περισσότερο πιστεύω θα ικανοποιούσαμε τη δική μας ανάγκη να νοιώσουμε ότι κάνουμε κάτι καλύτερο για το παιδί μας, παρά ότι κάναμε όντως κάτι ουσιαστικό. Το τελευταίο σχολείο στην λίστα μας ήταν το Ευρωπαϊκό Πρότυπο (μάλιστα με άλλο όνομα, διότι μόλις είχε ανοίξει) και η γυναίκα μου πήγαινε με μισή καρδιά (καινούργιο, δεν το ήξερε κανείς, που να τρέχεις τώρα να το δεις) και μόλις τελείωσε η συνάντηση της με τον διευθυντή του σχολείου με πήρε και μου είπε «Ήταν όπως αυτά τα πάρτι που βαριέσαι να πας και τελικά περνάς υπέροχα… Νομίζω πως θα το λατρέψεις αυτό το σχολείο!» - Όπως και έγινε, και γράψαμε πέρυσι την κόρη μας στην πρώτη Δημοτικού.

Ο τρόπος που γίνεται το μάθημα σε αυτό το σχολείο είναι μοναδικός και δεν πιστεύω ότι θα χωρέσει να τον περιγράψω εδώ. Μπορείτε όμως (και το συστήνω ανεπιφύλακτα) να πάτε να το δείτε, όπως κάναμε και εμείς. Κλείνετε ραντεβού και μπαίνετε σε μία τάξη, όπου το μάθημα συνεχίζει σαν να μην υπάρχετε, και είναι πραγματικά απόλαυση. Μερικά παραδείγματα: έτυχε να πάμε εμείς την ημέρα που τα παιδιά (και η κόρη μας) μάθαιναν το «αριστερά-δεξιά». Αντί να αρχίσουν οι παραδοσιακές ασκήσεις με τα βιβλία, χαρτιά και χέρια, η δασκάλα τους λέει «ελάτε τώρα να παίξουμε twister!» (αν δεν το ξέρετε το παιχνίδι, ψάξτε το και θα καταλάβετε τι σχέση έχει). Άλλο παράδειγμα: όταν ένα παιδί τελειώνει την άσκησή στην τάξη πριν από τα υπόλοιπα, τι κάνει? Ζωγραφίζει? Παίζει? Βγαίνει διάλειμμα? Τίποτα από τα παραπάνω. Βοηθάει τα υπόλοιπα να τελειώσουν! Τους εξηγεί πως σκέφτηκε και προσπαθεί (χωρίς να τους πει την λύση) να τα βοηθήσει να λύσουν και οι υπόλοιποι την άσκηση. Η δασκάλα τους συχνά δρα σαν “facilitator”, με τα παιδιά να μαθαίνουν το ένα στο άλλο. Και ξέρετε, όταν φτάσεις σε σημείο να μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον άλλον κάτι που έχεις μάθει, τότε πραγματικά το έχεις κάνει “master” – αυτό γίνεται με τα παιδιά μας.

Είναι όμως ένα «δύσκολο» σχολείο, για εμάς τους γονείς. Και δεν αναφέρομαι στις δυσκολίες που πέρασε πέρυσι, που δυσαρέστησαν κάποιους γονείς, αλλά πιστεύω ότι το έκαναν πολύ πιο δυνατό. Αναφέρομαι στο ότι σαν γονείς, πρέπει να είστε έτοιμοι να δεχτείτε (και να παραδεχτείτε) πολλά που ίσως να μην σας ευχαριστήσουν. Όπως το γεγονός ότι ΔΕΝ είμαστε οι σωστοί άνθρωποι για να μάθουμε στα παιδιά μας «γράμματα» - πολύ απλά διότι δεν έχουμε εκπαιδευτεί για να το κάνουμε. Και ΔΕΝ είναι ο ρόλος μας να «διαβάζουμε» τα παιδιά μας στο σπίτι, εξετάζοντάς τα και διορθώνοντάς τα. Και πως κάποιες φορές, για θέματα που έχουν τα παιδιά μας, φταίμε εμείς – και αυτό το σχολείο δεν θα ντραπεί να σας το πει, αλλά ταυτόχρονα να σας βοηθήσει να τα αντιμετωπίσετε. Τα παιδιά στο σχολείο είναι λίγα, και η προσοχή που τους δίνεται είναι τεράστια. Και αυτό, για εμάς είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Έχουμε ένα σχολείο το οποίο η κόρη μας λατρεύει (δεν έχουμε ακούσει ούτε μία φορά την φράση «δε θέλω να πάω σχολείιιιο»), προσέχει πάρα πολύ τα παιδιά, δίνει εξίσου μεγάλη έμφαση στο συναισθηματικό κομμάτι με το μαθησιακό κομμάτι και έχει πολλά καινοτόμα χαρακτηριστικά: ο τρόπος του μαθήματος (πρέπει να το δείτε από κοντά), το μάθημα της αυτό-οργάνωσης και της συναισθηματικής νοημοσύνης (το οποίο στην αρχή σκεφτόμασταν ότι ίσως να είναι ένα “marketing trick”, αλλά πραγματικά γίνεται καθημερινά και με ουσιαστικό τρόπο), η λειτουργία των σχολικών (λεπτομέρεια ίσως, αλλά βολεύει να σε παίρνει τηλέφωνο για να κατέβεις, αντί να περιμένεις στην βροχή ή το κρύο) και πολλά άλλα. Η επιλογή των εκπαιδευτικών αλλά και γενικά των συνεργατών (ακόμα και στις απογευματινές δραστηριότητες) είναι προφανές ότι γίνεται με μεγάλη προσοχή και αυστηρά κριτήρια.

Φυσικά δεν είναι το τέλειο σχολείο – έχει μόνο 3 χρόνια λειτουργίας και συνεχώς βελτιώνεται, σε μία πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία. ΣΙΓΟΥΡΑ όμως, είναι ένα σχολείο που αξίζει.