Διάλεκτοι της Νεοελληνικής γλώσσας (Μέρος Γ')

Απομακρυσμένες διάλεκτοι

Τσακώνικα
Τα Τσακώνικα είναι μια ποικιλία με μεγάλη απόκλιση η οποία ενίοτε ταξινομείται ως ξεχωριστή γλώσσα λόγω του ότι είναι ακατάληπτη για τους ομιλητές της κοινής Ελληνικής. Ομιλείται σε μια μικρή ορεινή περιοχή ελάχιστα μέσα από την ανατολική ακτή της Πελοποννησιακής χερσονήσου. Αυτό που την ξεχωρίζει απ' όλες τις άλλες σύγχρονες διαλέκτους είναι ότι πιστεύεται πως δεν προέρχεται από την Αττική-Ιωνική Κοινή αλλά από τη Δωρική διάλεκτο ή από κάποια αναμειγμένη μορφή μιας ύστερης αρχαίας Λακωνικής ποικιλίας της Κοινής η οποία επηρεάστηκε από τη Δωρική διάλεκτο. Παλαιότερα ομιλείτο σε μια ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσου, συμπεριλαμβανομένης της Λακωνίας, ιστορικής πατρίδας των Δωρικών Σπαρτιατών.

Πολίτικα
Η Πολιτική διάλεκτος ('Κωνσταντινοπολιτικη Διάλεκτος) είναι η διάλεκτος της Ελληνικής γλώσσας που χρησιμοποιείται από περίπου διακόσιες χιλιάδες Ρωμιούς (Έλληνες Κωνσταντινοπολίτες) στην Ελλάδα και μερικές χιλιάδες Ρωμιούς της Πόλης. Σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιείται ως επίσημος γραπτός λόγος, αλλά είναι η κοινή ομιλουμένη των περισσοτέρων ελλήνων κωνσταντινοπολιτών.

Συνήθως, σε επίσημο περιβάλλον θεωρείται πιο αποδεκτή η χρήση της Κοινής Νέας Ελληνικής (όπως στα σχολεία, στο κοινοβούλιο, στα μέσα ενημέρωσης και παρουσία μη Πολίτων ομιλητών της Ελληνικής).

Πολλοί λογοτέχνες, συνήθως ποιητές αλλά και πεζογράφοι, χρησιμοποιούν ακόμα την Πολίτικη διάλεκτο. Υπάρχει επίσης πληθώρα κυπριακών τραγουδιών (παραδοσιακά, δημοτικά και σύγχρονα), αλλά και σκετς και θεατρικά που χρησιμοποιούν τη διάλεκτο.

Γκρίκο
Γκρίκο είναι το συλλογικό όνομα των Ελληνικών διαλέκτων της διασποράς οι οποίες ομιλούνται σε ορισμένες περιοχές της νότιας Ιταλίας και είναι ιστορικά κατάλοιπα του αποικισμού της στην αρχαιότητα. Υπάρχουν δύο μικρές κοινότητες που μιλάνε την Γκρίκο, τα μέλη των οποίων είναι γνωστά ως οι Γκρίκο και ζουν στις Ιταλικές περιοχές της Καλαβρίας στο νοτιότερο άκρο της Ιταλικής χερσονήσου και στην Απουλία, τη νοτιοανατολικότερη γωνία της. Αυτές οι διάλεκτοι επίσης πιστεύεται ότι αναπτύχθηκαν στη βάση μιας αρχικά Δωρικής αρχαίας διαλέκτου και έχουν διατηρήσει κάποια στοιχεία αυτής, αν και σε μικρότερο βαθμό απ' τα Τσακώνικα. Στην πορεία δέχτηκαν επιρροές από την αρχαία Κοινή, αλλά απομονώθηκαν απ' τον υπόλοιπο Ελληνόφωνο κόσμο μετά την παρακμή της Βυζαντινής κυριαρχίας στην Ιταλία κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Ανάμεσα στις γλωσσολογικές τους ιδιαιτερότητες, εκτός από τις επιρροές τους από τα Ιταλικά, συγκαταλέγεται και η διατήρηση του απαρέμφατου το οποίο έχει χαθεί από τη σύγχρονη Ελληνική των Βαλκανίων.

Ποντιακά
Οι Ποντιακές Ελληνικές διάλεκτοι είναι αυτές που αρχικά ομιλούνταν κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Μαύρης Θάλασσας στη Μικρά Ασία, στην ιστορική περιοχή του Πόντου μέσα στην Τουρκία. Από εκεί, ομιλητές της Ποντιακής μετανάστευσαν σε άλλες περιοχές κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας, στην Ουκρανία, τη Ρωσία και τη Γεωργία. Με την αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, οι Έλληνες Πόντιοι της Τουρκίας απελάθηκαν και μετατοπίστηκαν στην Ελλάδα. Από τους Έλληνες Πόντιους της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, πολλοί μετανάστευσαν στην Ελλάδα πιο πρόσφατα. Ο αριθμός των Ελλήνων Ποντίων που ομιλούν ακόμα τη διάλεκτο είναι ασαφής. Μια μικρή ομάδα Μουσουλμάνων ομιλητών των Ποντιακών αναφέρεται ότι ζει ακόμα στην Τουρκία, αν και οι διάλεκτοί τους δείχνουν έντονη δομική σύγκλιση με τα Τούρκικα.

Καππαδοκική Ελληνική
Ποικιλίες της Ελληνικής της Μικράς Ασίας έχουν πλέον σχεδόν εξαλειφθεί, αλλά μιλούνταν ως και τις αρχές του 20ου αιώνα στην κεντρική Τουρκία και κυρίως στην Καππαδοκία, σχηματίζοντας μια ομάδα διαλέκτων επηρεασμένων από την Τουρκική γλώσσα. Σε αυτή την ομάδα, οι γλωσσολόγοι συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο την Καππαδοκική διάλεκτο αλλά και τη διάλεκτο που ομιλείτο στα Φάρασα (Ντέβελι της Καισάρειας) και σε άλλα γειτονικά χωριά (Αφσάρ Κόυ, Τσούκουρι) καθώς και τη διάλεκτο της Σίλλης (κοντά στο Ικόνιο). Τη δεκαετία του 1920, οι ελληνόφωνοι της Μικράς Ασίας αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα, όπου και επανεγκαταστάθηκαν σε διάφορες τοποθεσίες. Το 2005, οι καθηγητές Μαρκ Γιάνσε και Δημήτρης Παπαζαχαρίου ανακάλυψαν την ύπαρξη ιθαγενών ομιλητών της Μιστιώτικης διαλέκτου της Καππαδοκικής στην Κεντρική και Βόρεια Ελλάδα.

Άλλες απομακρυσμένες διάλεκτοι
Στη Μικρά Ασία, οι Ελληνικές διάλεκτοι εκτείνονταν όχι μόνο στην ευρύτερη περιοχή της Καππαδοκίας αλλά και στη δυτική ακτή. Η πιο χαρακτηριστική είναι η διάλεκτος της Σμύρνης η οποία είχε έναν αριθμό ξεχωριστών χαρακτηριστικών, όπως ορισμένες διαφορές στην αιτιατική και γενική πτώση του οριστικού άρθρου - οι Έλληνες ομιλητές της περιοχής είχαν επίσης ενσωματώσει στη διάλεκτό τους πολλές Γαλλικές λέξεις. Τα Ελληνικά της Κωνσταντινούπολης από την άλλη, είχαν ελάχιστα χαρακτηριστικά διαλέκτου και ήταν πολύ κοντά σε αυτό που οι φιλόλογοι αποκαλούν "Νεοελληνική Κοινή".

Στην Ουκρανία, το μεγαλύτερο μέρος των ελληνόφωνων βρίσκεται σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της Μαριούπολης. Η Ελληνική διάλεκτος της Μαριούπολης ομιλείται σε περίπου 17 χωριά, αν και η χρήση της συνεχώς μειώνεται. Τα κύρια χαρακτηριστικά της παρουσιάζουν κάποιες ομοιότητες τόσο με τα Ποντιακά (π.χ. έλλειψη συνίζησης στα -ια, εα) όσο και με τις βόρειες ποικιλίες των κεντρικών διαλέκτων (π.χ. βόρειος φωνηεντισμός).

Άλλη μια Ελληνική απομακρυσμένη διάλεκτος ομιλείτο, μέχρι τα μισά του 20ου αιώνα, στο Καργκέζε της Κορσικής από απογόνους των εποίκων του 17ου αιώνα απ' τη χερσόνησο της Μάνης. Η διάλεκτος, που τώρα θεωρείται εξαφανισμένη, είχε διατηρήσει τα κύρια χαρακτηριστικά της Μανιώτικης διαλέκτου και είχε επίσης επηρεαστεί τόσο από την Κορσικανική γλώσσα όσο και από τη Γαλλική γλώσσα (επίσημη γλώσσα του νησιού μετά από την ένωση με τη Γαλλία.

Διάλεκτοι της Νεοελληνικής γλώσσας (Μέρος Α')

Διάλεκτοι της Νεοελληνικής γλώσσας (Μέρος Β')

Διάλεκτοι της Νεοελληνικής γλώσσας (Μέρος Δ')

Πηγή: el.wikipedia.org

Δείτε περισσότερα "Γλωσσικά... πάθη": https://eduadvisor.gr/index.php/arthra/glwssika