Διάλεκτοι της Νεοελληνικής γλώσσας (Μέρος Β')
Ιστορία των σύγχρονων Ελληνικών διαλέκτων
Η πρώτη συστηματική φιλολογική μελέτη των σύγχρονων ελληνικών διαλέκτων ξεκίνησε στα μέσα του 19ου αιώνα κυρίως χάρη στο έργο του επιφανούς Έλληνα γλωσσολόγου Γεώργιου Χατζιδάκι. Η απουσία αναφορών που να περιγράφουν την ομιλία συγκεκριμένων περιοχών δυσκόλεψε τις προσπάθειες των ερευνητών του 19ου αιώνα. Επομένως, οι μορφές των διαλέκτων που μας είναι σήμερα γνωστές αφορούν μόνο την τελευταία τους φάση (από τα μέσα του 19ου αιώνα ως την πανελλαδική σχεδόν επικράτηση της Πρότυπης Νέας Ελληνικής).
Αρχική διαλεκτική διαφοροποίηση
Η σύγχρονη γλωσσολογία δεν συμφωνεί με την τάση των λογίων του 19ου αιώνα να θεωρούν τις σύγχρονες Ελληνικές διαλέκτους ως τους απευθείας απογόνους των αρχαιοελληνικών διαλέκτων. Σύμφωνα με τα τελευταία φιλολογικά ευρήματα, οι σύγχρονες ελληνικές διάλεκτοι είναι προϊόντα της διαλεκτικής διαφοροποίησης της κοινής και, με την εξαίρεση των Τσακώνικων και Κυπριακών, δεν έχουν σχέση με τις αρχαίες διαλέκτους.
Είναι δύσκολο να παρακολουθηθεί η εξέλιξη της Κοινής και η διάσπασή της στις σύγχρονες ελληνικές διαλέκτους· ορισμένοι ερευνητές προωθούν την υπόθεση ότι οι διάφορες τοπικές ποικιλίες σχηματίστηκαν μεταξύ 10ου και 12ου αιώνα (ως μέρος μιας εξέλιξης που άρχισε λίγους αιώνες πιο πριν), αλλά η συναγωγή σαφέστερων συμπερασμάτων δεν είναι εύκολη λόγω της απουσίας κειμένων στην καθομιλουμένη κατά την περίοδο που άρχισε αυτή η διαλεκτική διαφοροποίηση. Ελάχιστα υποδείγματα τέτοιων ντόπιων ποικιλιών βρίσκονται σε κάποια γραπτά, τα οποία όμως χρησιμοποιούν κυρίως λόγια ιδιώματα. Τα πρώτα κείμενα γραμμένα σε σύγχρονες ελληνικές διαλέκτους κάνουν την εμφάνισή τους κατά την πρώιμη Αναγέννηση στα νησιά Κύπρος και Κρήτη.
Ιστορικές λογοτεχνικές διάλεκτοι
Πριν την καθιέρωση ενός κοινού προτύπου Δημοτικής Ελληνικής υπήρχαν διάφορες προσεγγίσεις ως προς τη χρήση τοπικών παραλλαγών της Δημοτικής ως γραπτή γλώσσα. Διάλεκτοι καταγράφονται σε περιοχές εκτός ελέγχου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, πρώτα σε νομικά και διοικητικά έγγραφα και έπειτα στην ποίηση. Τα παλαιότερα στοιχεία για λογοτεχνικές διαλέκτους έρχονται από περιοχές υπό φράγκικο έλεγχο, κυρίως Κύπρο, Κρήτη και νησιά του Αιγαίου. Από την Κύπρο του 14ου έως 16ου αιώνα (δυναστεία των Λουζινιάν) επιβιώνουν νομικά έγγραφα, πεζά χρονικά και μια συλλογή ανώνυμων ερωτικών ποιημάτων. Αρχεία διαλέκτων επιβιώνουν και από τη Νάξο του 15ου αιώνα.
Όμως είναι κυρίως στο νησί της Κρήτης, κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας από το 1204 ως την κατάληψή της από τους Οθωμανούς το 1669, όπου η εξέλιξη της διαλέκτου μπορεί να διαφανεί με μεγαλύτερη ευκρίνεια. Έγγραφα που παρουσιάζουν χαρακτηριστικά διαλέκτου επιβιώνουν από το τέλος του 12ου αιώνα και αυξάνονται ραγδαία από τον 13ο αιώνα και μετά. Κατά την περίοδο της Κρητικής Αναγέννησης τον 16ο και στις αρχές του 17ου αιώνα υπήρχε μία ακμάζουσα δημώδης λογοτεχνία γραμμένη στην Κρητική διάλεκτο και βασισμένη σε Ιταλικές λογοτεχνικές επιρροές. Το πιο γνωστό δείγμα σήμερα είναι η έμμετρη μυθιστορία Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου (1553–1614).
Αργότερα, στη διάρκεια του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, τα Επτάνησα, τότε κάτω από Ιταλική κυριαρχία, έγιναν σημαντικό κέντρο λογοτεχνικής παραγωγής στη δημοτική. Ο πιο γνωστός συγγραφέας της περιόδου είναι ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός (1789-1857), ο οποίος έγραψε τον Ελληνικό εθνικό ύμνο (Ύμνος εις την Ελευθερίαν) και άλλα έργα εξυμνώντα την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η γλώσσα του άσκησε επιρροή στην περαιτέρω πορεία προς την προτυποποίηση η οποία οδήγησε στην εμφάνιση της σύγχρονης μορφής της Δημοτικής που βασίζεται στις νοτιοδυτικές διαλέκτους.
Προφορικές διάλεκτοι
Τα σύγχρονα προφορικά Ελληνικά μπορούν να χωριστούν σε διάφορες γεωγραφικές διαλέκτους. Πέρα από ένα μικρό αριθμό έντονα αποκλίνουσων και απομακρυσμένων ποικιλιών οι οποίες μιλιούνται σε απομονωμένες κοινότητες, υπάρχει ένα ευρύ φάσμα διαλέκτων οι οποίες αποκλίνουν λιγότερο τόσο μεταξύ τους όσο και από την Πρότυπη Νέα Ελληνική και καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης Ελλάδας και της Κύπρου. Η ντόπια Ελληνική φιλολογία παραδοσιακά κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ "κανονικών διαλέκτων" (έντονα οριοθετημένες και ξεχωριστές ποικιλίες) και απλών "ιδιωμάτων" (λιγότερο ξεχωριστές υπο-ποικιλίες μιας γλώσσας). Με αυτή την έννοια, ο όρος "διάλεκτος" συχνά περιορίζεται στην περιγραφή των κύριων, απόκεντρων γλωσσικών μορφών που απαριθμούνται στο επόμενο τμήμα (Τσακώνικα, Γκρίκο, Ποντιακά και Καππαδοκικά), ενώ η κυρίως μάζα των ομιλούμενων ποικιλιών της σύγχρονης Ελλάδας κατατάσσεται στα "ιδιώματα". Παρ'όλ'αυτά, οι περισσότεροι Αγγλόφωνοι γλωσσολόγοι τείνουν να αναφέρονται και στα ιδιώματα ως "διαλέκτους" δίνοντας έμφαση στον βαθμό της διαφορετικότητας μόνο όπου αυτό είναι απαραίτητο. Οι γεωγραφικές διάλεκτοι της Ελληνικής χωρίζονται σε δύο κύριες ομάδες, τις Βόρειες και τις Νότιες διαλέκτους:
Παραδείγματα Βορείων διαλέκτων είναι η Ρουμελιώτικη, η Ηπειρωτική (εκτός του νομού Θεσπρωτίας), η Θεσσαλική, η Μακεδονική και η Θρακική.
Η Νότια ομάδα υποδιαιρείται σε ομάδες που περιέχουν ομάδες ποικιλιών από:
- τα Μέγαρα, την Αίγινα, την Αθήνα, την Κύμη (Παλιά Αθηναϊκή διάλεκτος) και τη Χερσόνησο της Μάνης (Μανιάτικη διάλεκτος)
- την Πελοπόννησο (εκτός Μάνης), τις Κυκλάδες και την Κρήτη, τα Επτάνησα, τη Βόρεια Ήπειρο, τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη
- τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο
- μέρος της Νότιας Αλβανίας (γνωστή ως Βόρεια Ήπειρος μεταξύ των Ελλήνων).
- τη Μικρά Ασία (πάνω από 1.000.000 Έλληνες ζούσαν σε όλη την Ανατολία — κυρίως στη δυτική Ανατολία — πριν την ανταλλαγή πληθυσμών με την Τουρκία)
Διάλεκτοι της Νεοελληνικής γλώσσας (Μέρος Α')
Διάλεκτοι της Νεοελληνικής γλώσσας (Μέρος Γ')
Διάλεκτοι της Νεοελληνικής γλώσσας (Μέρος Δ')
Πηγή: el.wikipedia.org
Δείτε περισσότερα "Γλωσσικά... πάθη": https://eduadvisor.gr/index.php/arthra/glwssika
