Αρχαίες Ελληνίδες: μυστικά γύρω από τη ζωή τους
Η παιδεία των γυναικών στην Αρχαία Ελλάδα
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μέχρι και σήμερα υποστηρίζουν ότι δεν παρεχόταν εκπαίδευση στις αρχαίες Ελληνίδες, αλλά αντίθετα ότι τις θεωρούσαν και τις θεωρούν αμόρφωτες και σκλάβες των αντρών και της οικογένειάς τους. Αυτή, όμως, είναι μία λανθασμένη διαπίστωση που μεταδίδεται εδώ και χρόνια. Μπορεί οι γυναίκες να μην είχαν το εύρος γνώσεων που είχαν οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση αμόρφωτες. Αυτό είναι δυνατό να επιβεβαιωθεί από πληροφορίες που υπάρχουν στις επιτύμβιες στήλες, όπως τα παρακάτω λόγια που έχουν γραφτεί από ένα κορίτσι που πέθανε μόλις στα είκοσι του χρόνια:<<Όλος ο κόσμος της Αθήνας για μένα έκλαψε, για τα νιάτα και την σωφροσύνη, και το πιο πολύ γιατί φρόντιζα πολύ την μόρφωσή μου και τη σοφία. Τα δάκρυα δεν σταματάνε από του πατέρα μου τα μάτια, που χάσανε της ζωής του την χαρά και τα χέρια που θα τον γεροκομούσαν. Τα χρόνια της ζωής μου είκοσι…>>. Με αυτά τα λόγια γίνεται προφανές ότι οι αρχαίες Ελληνίδες εκτός από το γεγονός ότι ήξεραν να ζουν αξιοπρεπώς, είχαν μάθει να αντιμετωπίζουν τον θάνατο με αξιοπρέπεια. Και στην αρχαία Σπάρτη, τη φράση <<Ή ταν ή επί τας>> την έλεγαν οι μητέρες των στρατιωτών και όχι οι ίδιοι οι άντρες.
Η εκπαίδευση των Αρχαίων Ελληνίδων
Μέχρι περίπου τα δώδεκα τους χρόνια, τα κορίτσια λάμβαναν τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Με άλλα λόγια τη γραφή, την ανάγνωση, την λυρική και επική ποίηση καθώς και τον χορό. Έπειτα από τα δώδεκα μέχρι τα είκοσι τους χρόνια έπαιρναν την μέση εκπαίδευση από τη μητέρα τους. Αυτή περιείχε την οικονομία, την διαχείριση του νοικοκυριού, την υφαντική, τη διακοσμητική και τη χειροτεχνία. Τα κορίτσια πλουσίων οικογενειών είχαν επίσης τη δυνατότητα να φοιτήσουν στα οικοδιδασκαλία στα οποία διδάσκονταν μουσική κυρίως. Στη συνέχεια, όσον αφορά την ανώτατη εκπαίδευση, δεν ήταν λίγες οι ανώτατες σχολές οι οποίες έκαναν δεχτές και άντρες και γυναίκες. Υπάρχουν αποδεδειγμένα πάρα πολλές γυναίκες επιστήμονες στην αρχαιότητα. Για παράδειγμα στην Ανώτατη Φιλοσοφική και Μαθηματική Σχολή του Πυθαγόρα διέπρεψαν η Θεόκλεια, η Περικτιόνη, η Φίλτυς, η Θεάδουσα, η Ασκληπιγένεια και αρκετές άλλες γυναίκες. Και σε άλλες σχολές όπως η Σχολή του Επίκουρου και η Πλατωνική Ακαδημία φοιτούσες γυναίκες που ξεχώρισαν για τις γνώσεις και τις επιδόσεις τους. Οι γυναίκες σταμάτησαν να γίνονται δεχτές στην ανώτατη εκπαίδευση το 1890 μ. Χ., γεγονός που δεν συνέβη σε όλες τις χώρες. Στην Αρχαία Ελλάδα, ενώ τέθηκε σε ισχύ αυτή η απόφαση, το 1896 μ. Χ. βρήκε το θάρρος και σπούδασε η Αγγελική Παναγιωτάκη.
Τα μυστικά ομορφιάς των γυναικών στην Αρχαία Ελλάδα
Οι αρχαίες Ελληνίδες έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο κάλλος. Για αυτόν τον λόγο, άλλωστε, το θεοποίησαν με τη θεά του έρωτα και της ομορφιάς την Αφροδίτη. Φρόντιζαν σε καθημερινή βάση τον εαυτό τους διότι επιθυμούσαν να έχουν μια λεία και λαμπερή επιδερμίδα. Έκαναν μάσκα προσώπου με σπόρους από πράσινα φασόλια τα οποία τα θεωρούσαν ιδανικά για την αποφυγή της ακμής. Επίσης, πραγματοποιούσαν αρκετή χρήση του ροδόνερου καθώς ήταν και ένα από τα πιο αγαπημένα τους συστατικά για την παρασκευή καλλυντικών προϊόντων. Είναι ακόμα γνωστό ότι περιποιούνταν την επιδερμίδα τους και με λάδι από σαφράν ή από κρόκους αυγών. Η Κλεοπάτρα, μάλιστα, στο μπάνιο της εκτός από γάλα πρόσθετε και το συγκεκριμένο λάδι για προσθέσει λάμψη στο δέρμα της. Για αυτήν την λάμψη, έκαναν και χρήση φύλλων μέντας. Επιπροσθέτως, έβαζαν μάσκες και κρέμες που είχαν ως βασικά συστατικό το μέλι τόσο στο πρόσωπό τους όσο και στο σώμα τους. Αξιοθαύμαστο είναι ακόμα το γεγονός ότι άλειφαν στο δέρμα τους χοντρό αλάτι κάνοντας μασάζ με σκοπό να κάνουν απολέπιση και να απαλλαγούν από τα νεκρά κύτταρα και το τοπικό λίπος. Τις αλοιφές και τις κρέμες αυτές τις άλειβαν με ειδικά βουρτσάκια που ονομάζονταν χριστήρες ή με τα δάχτυλα.
Η περιποίηση των μαλλιών των Αρχαίων Ελληνίδων
Στην αρχαιότητα οι γυναίκες έκαναν συχνά χρήση λαδιού από καρύδα, προκειμένου να ενυδατώσουν τα μαλλιά τους. Το άπλωναν σε όλο το τριχωτό της κεφαλής τους διακρίνοντάς το σε τρία ίσα μέρη. Από την γραμμή των μαλλιών ως τα φρύδια, από τα φρύδια έως το πάνω χείλος και από το πάνω χείλος έως το πιγούνι. Σε γενικές γραμμές φρόντιζαν να είναι πάντα καλοχτενισμένα, πλούσια και περιποιημένα τα μαλλιά τους ενώ προσέθεταν σε αυτά κορδέλες ή χρυσές χάντρες. Το πιο σύνηθες χτένισμά τους ήταν τα μακριά και πυκνά μαλλιά. Με σκοπό να κάνουν τα μαλλιά τους εύκαμπτα και σκουρόχρωμα, έβαζαν σε αυτά λάδι από μπουμπούκια δάφνης και κέδρου. Μόνες τους τα έπλεναν, τα λάδωναν και τα χτένιζαν. Μερικές φορές, βέβαια, το έκαναν με τη βοήθεια δούλων ή και των φίλων τους. Επιπλέον, συνήθιζαν να τα πλέκουν σχεδιάζοντας βοστρύχους και πλεξούδες κι ύστερα τα τελειοποιούσαν με καρφίδες και ταινίες. Για τις ηλικιωμένες γυναίκες, όμως, ήταν περισσότερο σύνηθες να έχουν τα μαλλιά τους κοντά το οποίο θεωρούταν ανάλογα την περίπτωση είτε ένδειξη γηρατειών είτε ένδειξη πένθους.
Τα αρώματα στην Αρχαία Ελλάδα
Οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι τα αρώματα είχαν θεϊκή προέλευση και ότι ήταν σύμβολα των θεών. Οι γυναίκες που παρασκεύαζαν τότε αρώματα είχαν χαρακτηριστεί από πολλούς ως μάγισσες όπως η Μήδεια, η Κίρκη και η Ωραία Ελένη. Η ανάπτυξη της αρωματοποιίας στην Αρχαία Ελλάδα ξεκίνησε στη Μινωική Κρήτη. Δεν επένδυσαν, ωστόσο, στην παραγωγή αρωμάτων αλλά στην κατεργασία και στην τελειοποίησή αυτών που εισήγαγαν κυρίως από την Ανατολή.
Πηγή: maxmag.gr
Δείτε περισσότερα "Φιλοσοφία και Λογοτεχνία": https://eduadvisor.gr/index.php/arthra/taxidia
