Πώς επιδρά το χρώμα σε μια ταινία;
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει ακόμα βραβείο για την καλύτερη χρήση χρώματος σε μια ταινία. Το χρώμα αποτελεί ένα λιγότερο αναγνωρίσιμο στοιχείο στην κινηματογραφική διαδικασία και χρησιμεύει στο να ζωντανεύει την πλοκή. Ας δούμε πώς.
Γιατί να χρησιμοποιήσει κανείς χρώμα σε μια ταινία; Γιατί αφήσαμε μια και καλή πίσω μας τις ασπρόμαυρες ταινίες; Η απάντηση είναι απλή: το χρώμα πνέει ζωή στην εικόνα. Μια χρωματιστή ταινία είναι γεμάτη δυναμικότητα, ομορφιά, αλλά πάνω από όλα γίνεται άμεση και αληθοφανής εμπειρία για τον θεατή. Με λίγα λόγια, πιο εύκολα ταυτιζόμαστε και δενόμαστε συναισθηματικά με μια εικόνα που μας είναι γνώριμη χρωματικά, διότι μας είναι απλό να κατανοήσουμε το συναίσθημα που εκπέμπει. Και φυσικά αυτό επισφραγίζει την κερδοφορία της παραγωγής και της ταινίας. Με το χρώμα λοιπόν, το προϊόν επικοινωνεί πιο άμεσα με τον καταναλωτή του, εμάς.
Ένα ηλιόλουστο, παιχνιδιάρικο κίτρινο, ένα ώριμο και βαθύ μπλε, ένα καθηλωτικό και βίαιο κόκκινο. Από την απουσία του μέχρι και την υπερβολική χρήση του, κάθε φορά που βλέπουμε χρώμα στην οθόνη μας, ας είμαστε σίγουροι ότι δεν βρίσκεται εκεί τυχαία. Συγκεκριμένα, οι παραγωγοί φιλτράρουν κάθε σκηνή χρωματικά για να μπορέσουν να καταφέρουν την καλύτερη βιωματική εμπειρία για τον θεατή, χωρίς αυτός να το καταλαβαίνει. Το χρώμα έχει την ικανότητα να απλοποιεί μια ιστορία, μπορεί και μεταφέρει μηνύματα αντικαθιστώντας και κάνοντας περιττές εκατοντάδες λέξεις. Ακόμα, μέχρι και η απόχρωση και ο τόνος κάθε χρώματος, βοηθά τον θεατή να αλλάζει πρόσωπα και να παρακολουθεί την ιστορία με μεγαλύτερη ευκολία.
Βέβαια η επιχωμάτωση των ταινιών όπως την ξέρουμε σήμερα, δεν καθιερώθηκε μέχρι το 1932, όταν η Technicolor εισήγαγε μια νέα διαδικασία που μετέφερε το χρώμα στο φιλμ. Έτσι, με γιγαντιαίες παραγωγές όπως “Ο μάγος του Οζ” και “Όσα παίρνει ο άνεμος” το 1939, η Technicolor καθιέρωσε τεχνικές που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα, παρά την ψηφιοποίηση της διαδικασίας.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του χρώματος είναι ότι μεταφέρει συναίσθημα. Ας πάρουμε για παράδειγμα την ταινία της Pixar, “Οι απίθανοι” του 2004: η σκηνή που ο κύριος Απίθανος εργάζεται στο γραφείο της εταιρίας του, όλο το πλάνο είναι μουντό και σε αποχρώσεις του γκρι, θέλοντας και καταφέρνοντας να τονίσει την καταθλιπτική κατάσταση του ήρωα. Άλλο παράδειγμα είναι η χρήση της κιτρινωπής απόχρωσης και πράσινου πλαισίου, σε κάθε σκηνή που βλέπουμε τον αρκούδο στην ταινία “Toy Story 3”, που μας προμηνύει την κακή φύση του και την απιστία του. Η Pixar δημιουργεί ένα χρωματικό σενάριο παράλληλα με το κανονικό, που προδίδει πιο ειλικρινά την ουσία της ταινίας, με πιο υποτονικό ωστόσο τρόπο.
Ο στόχος παραμένει ένας: να προσδώσουν σε κάθε καρέ της ταινίας την κατάλληλη ζωντάνια ή ζοφερότητα. Ας σκεφτούμε την ταινία “WALL-E” όπου δεν είχε καθόλου διαλόγους και αφηγήσεις. Παρ’ όλ’ αυτά μέσα από μία φαινομενικά πολύ περιορισμένη χρωματική παλέτα με αποχρώσεις του πορτοκαλί και του καφέ, αποτυπώθηκε η έννοια της μόλυνσης και της καταστροφής. Έτσι, την κατάλληλη στιγμή και χωρίς να έχει εμφανιστεί σε καμία άλλη σκηνή προηγουμένως, το πράσινο φυτό που βρίσκει ο πρωταγωνιστής μας, εντείνει και δίνει έμφαση στο σωστό συναίσθημα κάνοντας την χρωματική διαφορά.
Το χρώμα μαρτυρά το ταξίδι του πρωταγωνιστή. Για παράδειγμα, αποχρώσεις του καφέ και του ανοιχτού κόκκινου χρησιμοποιούνται για να περάσουν την αίσθηση του παρελθοντικού χρόνου στον θεατή. Συνήθως, το παρόν είναι επιχρωματισμένο πιο πιστά στην πραγματικότητα και την τωρινή διάθεση και κατάσταση του πρωταγωνιστή. Εξάλλου αυτό είναι και πιο γνώριμο με τις προσωπικές εμπειρίες του καθενός μας, ως θεατές˙ το τώρα είναι πάντοτε πιο λογικά χρωματισμένο από ότι το γεμάτο όνειρα και ελπίδα αύριο, ή το γεμάτο αναμνήσεις και εμπειρίες χθες.
Για ακόμα μια φορά παρατηρούμε το πως η τέχνη της κινηματογραφίας μιμείται τη ζωή, αυτή τη φορά μέσα από την αίσθηση της όρασής μας. Κάπως έτσι συμβαίνει και συγκινούμαστε στις λυπηρές σκηνές, ενώ γελάμε φωναχτά με τις χαρούμενες και αστείες. Γινόμαστε μέρος της ταινίας και της εμπειρίας επειδή οι παραγωγοί εξασφαλίζουν να ερμηνεύσουν το συναίσθημα με κάθε δυνατό οπτικοακουστικό μέσο. Απλοποιούν δηλαδή ένα πιθανώς περίπλοκο σενάριο, με το να βοηθούν τις υπόλοιπες αισθήσεις μας να παρακολουθήσουν.
Για να δείτε παραπάνω:
https://youtu.be/lINVnA3rVIE
Δείτε περισσότερα Δελτία Τύπου: https://eduadvisor.gr/arthra/deltia-typou-ekpaideftika
